بازگشت به خویشتن

به نام خدا

به سختی از کوه بالا می روم. گاهی به شدت نیاز به وسیله ای دارم که در بالا رفتن یاریم کند و قدم برداشتنم  به سوی قله را تسهیل نماید. چیزی مثل چوب دستی. در این میان خیلی پیش می آید که پایم می سرد! یا سنگی به پایم می خورد ولی با کمک همان وسیله و با تمام نیرو و البته آرام، سرانجام به قله می رسم و خوشحال و سرمست می شوم از این فتح! و خود را رهاتر از همیشه می یابم. چوب دستی را رها می کنم و خود را فاتح قله می نامم. برای پایین آمدن نیاز به آن همه نیرو ندارم. زمین خود مرا می طلبد! و در کمتر از لحظه ای مرا به سوی خود می کشد. برای سقوط از قله، نه نیاز به وسیله دارم نه زمان و نه آن همه نیرو.کافی است انسان بودن خود را از یاد برده، به پرواز فکر کنم!